Over mijn kunst

07/02/2014

Eerst
Was er een droom
Van licht en liefde,
Van pure schoonheid
En van een nieuwe wereld,
Zuiver,
Als het water
Dat opspringt
Uit een eindeloze,
Sprankelende bron
Die leven geeft,
En uitmondt
In een machtige rivier
Die de aarde zuivert.

Als zaad
Dat valt
In vruchtbare grond,
Is de droom ontloken
En gegroeid
Tot een gedachte,
Gerijpt
Tot een gevoel,
Tastbaar geworden
In menige creatie.

Dit stukje poëzie geeft goeddeels de filosofie weer die me drijft tot het maken van kunst.

Net als iedereen wil ik mijn gedachten en gevoelens uiten. Soms zijn woorden onvoldoende, of vinden we niet de juiste woorden om onze gevoelens kenbaar te maken, willen we ze ook “zichtbaar” maken. En dus gaan de creatievellingen onder ons op zoek naar een meer universele, verstaanbare, maar toch “specifieke” taal om zich te uiten, te vertellen over datgene wat hen in de geest bezighoudt, bezwaart, verblijdt, om uiting te geven aan hun “verwondering”. Op een bijna vanzelfsprekende wijze zullen ze terechtkomen bij het creatieve, de kunst.

Ook ik heb deze evolutie ervaren, en zelfs na jaren gaat ze nog steeds verder. Het is een levende, evoluerende taal geworden die boeit en nooit ten einde is, gezien het onderwerp dat me drijft nooit eindig is, zelfs niet eindigt met mezelf.

Op de eerste plaats ga ik op zoek naar de kennis van mijn eigen “zijn”, zoek ik een “eigen gezicht”. Zodoende en bijgevolg trek ik logischerwijze de lijn door naar het fenomeen “mens”, dat me steeds uitermate heeft geboeid. Hoewel je op bepaalde momenten liefst niet tot het menselijk ras zou willen behoren. Doch ook die momenten geven voedsel aan je inspiratie.

Fysisch vorm geven aan je gedachten, dingen herschikken, hiertoe is natuurlijk ook techniek en materie nodig. Kunst is dus ook een overwinning op de materie, voldoen aan de dwingende gedachte om het materiaal, ondanks z’n beperktheden om te vormen tot een nieuwe creatie, die op zichzelf een nieuw bestaan gaat leiden, ja, zelfs een nieuwe dynamiek ontwikkelt.

De materie overwinnen is dus een zélfoverwinning die naar buiten uit misschien niet altijd spectaculair lijkt, doch individueel wel van grote betekenis is. Hopelijk ook voor de kijker, de geïnteresseerde toeschouwer, die wellicht dezelfde sensatie ervaart bij het bekijken van, meer nog, het binnentreden “in” een kunstwerk.

Dat is het ogenblik waarop gevoelens worden uitgewisseld. Er wordt “gecommuniceerd”.

Niets wereldschokkends, noch spectaculair, doch wel “bijzonder”, van mens tot mens, in een taal van schoonheid en intellect, belangloos, en toch.., van kapitaal belang!

Je ziel wordt beroerd, je bent “bewogen”. Je krijgt antwoord op je, vaak onbewust zoeken naar ritme, kleur en harmonie. Een onbewust verlangen wordt in de sfeer van het bewuste gebracht. Wordt niet de honger van ziel en geest gestild door het aandachtig toeziend oog, zoals de honger van het lichaam wordt gestild door een gevulde tafel? En zelfs daar verlangt het oog heel wat.

Ik laat u zien hoe ik de dingen zie.
Welkom in mijn wereld, beste bezoeker.