Communicatie (80 x 100)

04/04/2014

In de natuur is er een verband tussen alles en iedereen, en de mens is eenvoudigweg een onderdeel van de natuur. Omdat diezelfde mens echter is gaan geloven dat hij de gehele wereld beheerst, is hij er het contact mee verloren. Hij luistert niet meer, en is bijgevolg de taal van en de omgang met de natuur verleerd.

De inspiratie voor dit schilderij gaat terug tot een waar gebeurd verhaaltje, en heeft alles te maken met onze verhouding tot de natuur en de dierenwereld. Het leert ons niet achteloos aan de dingen voorbij te gaan, doch er de nodige aandacht aan te schenken, er wat dieper over na te denken.

Op een wandeling vinden twee jonge mensen een specht aan de kant van de weg, ogenschijnlijk gewond. Het anders zo schichtige diertje laat zich gewillig opnemen, blijkt niet gekwetst of ziek, en gaat zelfs op de schouder van zijn ‘gezel’ zitten, waar het kwetterend van de ene naar de andere kant wipt, als wilde het hen een boodschap brengen.

Getroffen door het gedrag van de vogel, besluiten ze om het diertje naar een geschikte plaats te brengen. Ze laten het achter in een boomgaard, en nemen afscheid. Ze zetten hun wandeling verder, gaan iets eten, en keren terug naar huis. Nog steeds onder de indruk van het gebeuren, lopen ze terug langs de boomgaard, waar dezelfde specht hen weer vrolijk begroet.

Later hebben ze in hun eigen tuin vaak een specht gezien, die verdacht veel op hun eerdere vriendje leek. Maar ja, wellicht lijken alle bonte spechten een beetje op elkaar… Of het diertje echt een boodschap bracht, laten we aan uw verbeelding over. Doch dat er een hier een spontane band van wederzijds vertrouwen ontstond tussen mens en dier is wel zeker. Een dier ‘voelt’ de seinen nog die andere schepsels
uitzenden. Het is een kwestie van vertrouwen, luisteren, open staan. Van liefde ook, vooral geestelijk.

In het schilderij heb ik die twee mensen die van elkaar houden centraal geplaatst, midden het polderlandschap waaraan zij verknocht zijn. Hun eigen leefwereld, als een planeet onderdeel van een heel universum. Waar planeten geboren worden, sterven, en weer reïncarneren in een eeuwigdurend samenspel van geboorte, leven, dood. Uit de dood ontstaat nieuw leven.

We ontstaan, bestaan en keren vervolgens weer terug naar de ‘Grote Energie’. Einstein verkondigde het
reeds in zijn relativiteitstheorie, dat alle materie is opgebouwd uit energie. Energie, die een
eeuwigdurende levenscyclus garandeert. Alle leven bestaat uit materie, energie dus. Wij zijn bijgevolg elkanders oorzaak en gevolg, het innerlijke en het uiterlijke in één grote en volmaakte harmonie.